Χιόνισε αγκάθια ο πυρετός Μεγάλο Σάββατο
ενώ φορούσαν κοντομάνικα οι πλατείες
κι έπιασε ο έρωτας τον ποιητή αδιάβαστο
να μη θυμάται τις χαμένες του ευκαιρίες.
Στο βραχυκύκλωμα το πλήθος έμεινε άφωνο
κι ενώ είχα πιάσει το σφυγμό σου χέρι χέρι
έστρωσε πόκερ το κορμί σου με το διάβολο
και μετανάστευσε η Αθήνα στο Αλγέρι.
Ποιος θα κάνει αρχή
την ώρα που η παρτίδα τελειώνει
μοναξιά μου υγρή
να πάψει πια η μπλόφα να πληρώνει.
Ανοιχτή στροφή
τουλίπα που το σκάει από το χιόνι
δώσ’ μου ένα φιλί
κοιμάται η πολιτεία ξημερώνει.
Όταν διψάει η μοναξιά δε συμμαζεύεται
σκορπάει πύργους αλογάκια ιππότες πιόνια
σε άλλους γελάει η σκρόφα με άλλους ξενιτεύεται
εξιλαστήριο θύμα με φτηνή κολόνια.
Άδειασε η πόλη τα σκουπίδια της στη πόρτα μου
κλαριά του ιλίγγου φεγγάρια ραγισμένα
κομμένη η ανάσα τα μαλλιά σου στον ιδρώτα μου
κι ίσως δε πιάσανε όπως έπρεπε τα φρένα.