Κοιμήθηκε ο πολεμιστής στην αγκαλιά της πάνω
Τον ύπνο τον αξύπνητο, το γητευτή, τον πλάνο
Κι εκείνη του τραγούδαγε γι’ ανατολή και δύση
Κι εκείνη τον νανούριζε σαν να `ταν να ξυπνήσει
Αστέρια τον φιλούσανε και τα κλαδιά λυγίσανε
και τον παρακαλούσανε, ξύπνησε και νικήσαμε
ξύπνησε και νικήσαμε...
Στα χέρια το τουφέκι του, το καπνισμένο δένει
στον Άδη να τον σέβονται οι άλλοι πεθαμένοι
Για τη ζωή πολέμησε, τη λευτεριά, το δίκιο
και χάθηκε αμούστακος, με θάνατο αντρίκιο
Αστέρια τον φιλούσανε και τα κλαδιά λυγίσανε
και τον παρακαλούσανε, ξύπνησε και νικήσαμε
ξύπνησε και νικήσαμε...