Εγώ είμ’ ο κόσμος, εγώ.
Με κύκλους καθρεφτίζω τη ζωή μου.
Χιλιάδες οι χαλκάδες στο λαιμό,
σα σκλάβα σε χαρέμι η ψυχή μου.
Και γυρνώ στο πουθενά που δεν έχει τέρμα,
που ’χει κρίματα, καημούς και θεούς στο ψέμα.
Και μετράω φυλακές και στα μάτια φόβους,
αδειανές τις αγκαλιές κι όλο παρανόμους.
Εγώ είμαι ο κόσμος, εγώ.
Εγώ είμαι ο κόσμος, εγώ,
μικρός και αφιλόξενος πλανήτης.
Εγώ είμαι της αλήθειας ο φονιάς
σε δρόμους που δεν έσμιξα μαζί της.
Και γυρνώ στο πουθενά που δεν έχει τέρμα,
που ’χει κρίματα, καημούς και θεούς στο ψέμα.
Και μετράω φυλακές και στα μάτια φόβους,
αδειανές τις αγκαλιές κι όλο παρανόμους.
Εγώ είμ’ ο κόσμος, εγώ.