Στον τόπο που μεγάλωσα
λατρεύω κάθε τι
Και ότι βλέπω τ’ αγαπώ
δεν ξέρω το γιατί
Κι αν κάπου κάπου τη χαρά
η λύπη μου `χει πάρει
αμέσως όλα τα ξεχνώ
σαν δω ψηλά στον ουρανό
να λάμπει το φεγγάρι
Της Αθήνας το φεγγάρι
έχει τη δική του χάρη
Όλο λάμψη και φως γελαστό
Ίσως έτσι το βλέπω εγώ
Της Αθήνας το φεγγάρι
την καρδιά μου έχει πάρει
Όταν βγαίνει μου δίνει φτερά
και με πάει απ’ αυτό πιο ψηλά
Dieser text wurde 289 mal gelesen.