Όσες ζωές κι αν ζήσω
τόσες θα σου χαρίσω
καμιά δε θα κρατήσω, μάτια μου
δως’ μου φιλί και χάδι
κι άναψε στο σκοτάδι
σαν ήλιος ζέστανέ με κι ένωσε τα κομμάτια μου.
Βάλε μου μια φωνή
μέχρι τα έγκατα του κόσμου ν’ ακουστεί
πάρε με μια φορά
να σεργιανίσουμε μαζί σαν δυο παιδιά
να ξεκολλήσουμε απ’ τη λάσπη
που τα όνειρά μας κυβερνά.
Τα βράδια δε μιλάμε
στα μάτια δεν κοιτάμε
μόνο καρδιές χτυπάνε γρήγορα
τα χέρια παγωμένα
τα χείλη ξεραμένα
κρυώνω, αγκάλιασέ με, σ’ το ζητώ πιο επίμονα.