Καθημερνώς για σένανε κλαίνε τα δυο μου μάτια
και η καρδιά μου που πονά και γίνεται κομμάτια
Αναστενάζω δε μ’ ακούς φονιά δε με λυπάσαι
τωρα γλεντάς με άλληνε τι μου `πες δεν θυμάσαι
Γειάσου Κάβουρα παραπονιάρη!
Ούτε περνάς πια ναμε δεις πως είμαι να ρωτήσεις
Αιτία μόνο μου `δωσες για να με βασανίσεις
Όπα!
Με μάρανες με πλήγωσες και συ να μη γλιτώσεις
τον ίδιο πόνο στην καρδιά να πάθεις και να λιώσεις
Dieser text wurde 263 mal gelesen.