Σαν δυο πουλιά πετάξαμε
κι από βραδύς εφτιάξαμε
δυο όνειρα στην άμμο.
Φύσηξε αγέρας το πρωί
πριν πάρουμε αναπνοή
μας τα `χε ρίξει χάμω.
Σ’ ένα καζάνι βράζουμε
και μ’ έναν πόνο κλαίμε
υπομονή αγοράζουμε
κι αυτό ζωή το λέμε.
Στη γειτονιά κλειστήκαμε
εκεί αγαπηθήκαμε
κόσμο δεν ξέρουμε άλλον.
Ήρθαν κι οι πίκρες της ζωής
άντε λοιπόν τώρα να δεις
στο δρόμο τον μεγάλο.
Σ’ ένα καζάνι βράζουμε
και μ’ έναν πόνο κλαίμε
υπομονή αγοράζουμε
κι αυτό ζωή το λέμε.
Dieser text wurde 250 mal gelesen.