Τώρα θα φύγω.
Πού θά ’βρω την υπομονή
μες στη μικρή μου την ψυχή
να τη χωρέσω;
Τώρα σε λίγο
θα γίνουν όλα σιωπή,
τα γόνατά σου δυο γκρεμοί
μπροστά να πέσω*.
*[Καράλης: πώς να προσπέσω]
- [Ρεφρέν της εκτέλεσης με τον Πάριο]:
Ποιος λόγος τώρα πια θα με κρατήσει
σε άλλη αγκαλιά;
Ποια δύναμη μπορεί να σταματήσει
του έρωτα τη μαχαιριά;
Μιαν άνοιξη πού θά ’βρω να χιονίζει;
Εσένα, αχ, εσένα πού θα βρω,
εσένα πού θα βρω;
- [Ρεφρέν της εκτέλεσης με τον Καράλη]:
Ποιος τόπος τώρα πια θα με κρατήσει
σ’ όλο τον ντουνιά;
Πού θά ’βρω άγιο να μου σκαλίσει
ένα μικρό-μικρό σουγιά;
Μιαν άνοιξη πού θά ’βρω να χιονίζει,
κι εσένα, αχ, εσένα πού θα βρω,
αχ, εσένα πού θα βρω;
Κοίταξε, βρέχει.
Σ’ άρεσε πάντα η βροχή
κι ήθελες να ’σαι μοναχή
και να σφυρίζεις.
Η ώρα τρέχει,
κι έτσι όπως κάθεσαι σκυφτή
τα λόγια εκείνα της αρχής
πώς μου θυμίζεις.