Κάνω τ’ αστέρια δάσος μου
Και μες’ στους ίσκιους τρέχω
Ελπίζοντας τους κυνηγούς
Ξοπίσω πως δεν έχω
Σφαίρα που τουφεκίζεται
Τριάντα χρόνια πίσω
Το τελευταίο μου χαρτί
Το καίω για να ζήσω
Πέφτω βουτάω στα ρέματα
Κι απ’ τα νερά τους πίνω
Τη δίψα ολόκληρης ζωής
Σε μια γουλιά τη σβήνω
Ρωτώ τ’ αγρίμια νέα τους
Όλα το ίδιο λένε
Ποιος είσαι εσύ που μας ρωτάς
Και τι γυρεύεις ξένε
Είμαι πουλί ολόμαυρο
Είμαι πουλί μονάχο
Κι έχω ξεχάσει κάπου εδώ
Της γέννας μου τον βράχο
Dieser text wurde 488 mal gelesen.