Σύννεφα τα όνειρά μου
και περνάν’ από μπροστά μου
μαύρα γίνονται και γκρίζα
στου ουρανού σου την κορνίζα.
Μου `λεγαν για την αγάπη
είναι της ζωής τ’ αλάτι
όμως ο δικός σου δρόμος
θέλει βήμα ακροβάτη.
Μα όταν ο βοριάς σκορπίσει
του μυαλού μου το μελίσσι
το γινάτι σου θα δώσω
και θα το εξαργυρώσω.
Όλα έρχονται και πάνε
και κανένα δεν ρωτάνε
η ζωή που σ’ αρμενίζει
ρόδα είναι και γυρίζει.
Μπήκε το νερό στ’ αυλάκι
κι έγινε πικρό φαρμάκι
η καρδιά σου σ’ άλλο μέρος
και αστόχησε το βέλος.
Βλέπω φώτα βλέπω ελπίδα
και συ βλέπεις καταιγίδα
την ψυχούλα σου ζυγιάζεις
κι απ’ τον ίσκιο της με βγάζεις.
Dieser text wurde 457 mal gelesen.