Απόψε ο κόσμος τελειώνει, μαζί κι η αγάπη,
απόψε το γέλιο πεθαίνει και γίνεται δάκρυ,
δυο φίλοι χωρίζουν για πάντα και χώρια τραβάνε,
γιατί, στη ζωή τους, τα ίδια τα μάτια αγαπάνε.
Απόψε κι ο πόνος, χωρίς να το θέλει, δακρύζει,
γιατί έχει μάθει να ενώνει αντί να χωρίζει,
τους βλέπει να φεύγουν σκυφτοί και χωρίς να μιλάνε,
γιατί, στη ζωή τους, τα ίδια τα μάτια αγαπάνε.
Κι εγώ, σαν κομμένο κλωνάρι, απόμεινα μόνος,
σε κάποια γωνιά τής ζωής σταμάτησ’ ο χρόνος,
μου λείπει ο φίλος, μα όμως, μου λείπει κι εκείνη
πληγές στην καρδιά μου, η μία την άλλη ανοίγει.
Γλυκές αναμνήσεις, την πόρτα μου απόψε χτυπάνε,
Θεέ μου, δυο πόνοι στην ίδια καρδιά δε χωράνε,
δυο φίλοι χωρίζουν για πάντα και χώρια τραβάνε,
γιατί, στη ζωή τους, τα ίδια τα μάτια αγαπάνε.
Τώρα, ένα τίποτα, μόνος με τη μοναξιά μου,
να γινόταν, φίλε μου, να τη βγάλω απ’ την καρδιά μου.