Γραφείς με το νύχι μες στα χείλη μια σιωπή
και όπως λιώνουνε τα αστερία περπατά με στη βροχή
αχ και να `χα τρόπο με ένα δάκρυ να εννοώ
όλα αυτά που δεν μπορούσα με ένα γέλιο να σου πω.
Σαν ένοχα ταξίδια τα δικά μου μυστικά
τα άσπρα πέταλα μου λες και τα άσκησαν τα αγκάθια
σαν ένοχα ταξίδια και είναι θάλασσα η καρδιά
Θεέ μου πόσο ήλιο να χωρέσω μες στα σύννεφα.
Βαφείς με ένα κύμα τα σπασμένα σου φτερά
λες και χρονιά να πετάξεις σου ζητούσε η χαρά
αχ και να μπορούσα έτσι όπως γελάς
όλα αυτά που εγώ θυμάμαι να σε μάθω να ξεχνάς.
Σαν ένοχα ταξίδια τα δικά μου μυστικά
τα άσπρα πέταλα μου λες και τα άσκησαν τα αγκάθια
σαν ένοχα ταξίδια και είναι θάλασσα η καρδιά
Θεέ μου πόσο ήλιο να χωρέσω μες στα σύννεφα.
Και έτσι που χαϊδεύει στον λαιμό μου την πληγή
από τα δάχτυλα σου πίνω μια καινούργια μου σιωπή
αχ και να `χε τρόπο ένα χάδι να σου πει
όλα αυτά που εγώ φοβάμαι να τα ζήσω για ζωή.