Σε ακούω πάλι να γυρνάς χαράματ και κάτι
με μαζεμένα τα πανιά απ’ τα βαθιά νερά
τα λάθη σου σκαλώσανε στο πρώτο σκαλοπάτι
στο τελευταίο γλίστρησες κι εσύ για τα καλά.
Τρεις παρά δέκα τα κλειδιά τρεις παρά πέντε η πόρτα
πλησίαζε ο ίσκιος σου μα κοίταζες αλλού
’’μπατάραμε σε ύφαλο δυο μίλια απ’ τη Μαγιόρκα’’
ψιθύρισες συλλαβιστά με ίχνη πανικού.
Ξεθύμαναν τα ’’κράτει σου’’ ψηλά η λευκή σημαία
με δόκιμους και μόνιμους όσο κι ένας καφές
τί τό `θελες το άρωμα από τη προκυμαία
στης Βαρκελώνης τα στενά ’’ποτέ δε λες ποτέ’’.
Τα χάδια σου απρόσκλητα στα απόνερα της τύχης
δυο Βάσκοι σε χρεώσανε με στίγματα ερυθρά
μα εσύ γελάς κι αντιπερνάς τα πρόθυρα της λήθης
φωτιά στα πεζοδρόμια στις χίμαιρες φωτιά.
Σα τη μισή πανσέληνο που σέρνει το χορό της
ξεπλένοντας την ηδονή σε ρυάκια βρωμερά
αναζητώντας το θεό στο αθέατο μισό της
με σκάντζα βάρδια του έρωτα στη σκοτεινή πλευρά.
Εγώ δεν ξέρω να μισώ για να σε προστατέψω
εκεί που πάω δεν μπορείς μη σου ζητάω πολλά
μα ούτε που το φαντάσθηκα τη σκιά σου να μπερδέψω
με θηλυκά που οι ναυτικοί πληρώνουν στη γωνιά.
Πάλι σ’ αυτή που αγάπησα σ’ αυτή ξαναγυρίζω
στους γκριζοπράσινους βυθούς με φίνα αρώματα
στα μάτια σου τα μενεξιά κοράλια αντιφεγγίζουν
δαχτυλιδάκια πορφυρά φεγγάρια ασώματα.