Στης Καλαμάτας το νησί, μέσ’ το μικρό Παρίσι,
είδα κορίτσα έμορφα, που πλένανε στη βρύση,
Νησιωκαλαματιανή μου, συ μου πήρες τη ζωή μου.
Λέγαν τραγούδια έμορφα, που σχίζαν την καρδιά σου,
αν είχες πόνους έφευγαν, από τα σωθικά σου,
Καλαμάτα και Νησί, τι κορίτσα έχεις δει.
Ήταν σαν πάπιες όμορφες, που πάνε στο λιβάδι,
καθόμουν και τις έβλεπα, απ’ το πρωί ως το βράδυ
Καλαματιανές κυράδες κι όμορφες νοικοκυράδες.