Μπαίνω σε άδειες κάμαρες. Ποιας μάγισσας χατίρι
του κόσμου αλλάζει πρόσωπο σε κάθε παραθύρι;
Ανοίγω πόρτες και γυρνώ στο σπίτι της ερήμου.
Σε κάποια κοντοστάθηκα, σαν να ‘ταν η δική μου.
Και με μιαν άλλην αίσθηση, αιώνες κοιμισμένη,
ένοιωσα πως στην κάμαρη κάποιος με περιμένει.
Μπήκα και κάπου κάθισα, κατάκοπος του δρόμου,
και κοίταξα και ήτανε το νεκροκρέβατό μου.
Dieser text wurde 288 mal gelesen.