Ήρθες και πάλι σαν οπτασία για λίγα ψίχουλα αγάπης την αυγή
φτωχό σπουργίτι που το ρήμαξε η αγωνία και ψάχνει άσυλο σε μια αγκαλιά ζεστή
σκαρί ξυλάρμενο που δέρνει η τρικυμία κι αναζητάει απάγκιο όρμο να σωθεί.
Γαλάζια πούλια μες τη ματιά σου και το ουράνιο τόξο χάντρα στα μαλλιά
σκόρπαγαν άγιο γιασεμί τα απόνερά σου κι η αναπνοή σου άγρια τριανταφυλλιά
και τότε ξύπνησα στο αβέβαιο άγγιγμά σου πήρα τσιγάρο μα δε μού `δωσες φωτιά.
Φέρτε το άδικο φέρτε το άδικο
εδώ στη πόρτα μου πριν έρθουνε χαράματα
φέρτε το άδικο φέρτε το άδικο
μες τη ξαγρύπνια μου να απολογηθεί
φέρτε τον έρωτα φέρτε τον έρωτα
το φτερωτό θεό που έσπασε τα ράμματα
φέρτε τον έρωτα φέρτε τον έρωτα
μες τη ξαγρύπνια μου να κλείσει τη πληγή.
Τα βραδινά σου στη ναφθαλίνη και όλα τα άλλα τα φροντίζω σαν παιδιά
στο κομοδίνο το εισιτήριο για Κυλλήνη που είχαμε μείνει αν θυμάσαι από λεφτά
και στη κρεμάστρα το μπλουτζίν με το τριφύλλι ’’πώς τσακανώμασταν για ποδοσφαιρικά.
Το νιώθω θα `ρθεις με τα φεγγάρια που αρμενίζουνε σε πέλαγα ορφανά
πάνω απ’ το κάστρο του νησιού σαν τη βεντάλια που ανοιγοκλείνει συμφωνία με το νοτιά
σήμερα κιόλας θα περάσω τη μουράβια και θά `χω έτοιμο ένα δείπνο με κεριά.