Η δίψα μου ’γινε φωτιά,
στερεύει στα φιλιά σου,
το δάκρυ μου σταλαγματιά
χάνεται στη ματιά σου.
Άκρη δεν έχει ο ουρανός,
αρχή δεν έχει η δύση.
Τέλος δεν έχει ο καημός,
το χαμογέλιο θλίψη.
Στο παραθύρι σου κρυφά
γροίκαγα περιστέρι,
σαν το μαχαίρι απάστραφτε,
σβήσε, χλωμό μου αστέρι.
Άκρη δεν έχει ο ουρανός,
αρχή δεν έχει η δύση.
Τέλος δεν έχει ο καημός,
το χαμογέλιο θλίψη.