Της φόνισσας το ένστικτο
Μπροστά σ´ έτοιμο θύμα
Κι ας είχε χρόνια κοιμηθεί
Θα πιάσει το μαχαίρι
Ένα κορμί ευαίσθητο
Προσφέρεται στο κύμα
Η θάλασσα δεν άρπαξε
Του ναυαγού το χέρι
Όπου αλάτι και νερό
Κρύβεται αγιοσύνη
Στη θάλασσα , στο δάκρυ σου
Και σε μια στάλα ιδρώτα
Στο στόμα σου το αλμυρό
Μια προσευχή που σβήνει
Στο βάθος έβλεπες στεριά
Μα έσβησαν τα φώτα
Ποτέ δεν εγκλημάτισε
Η φύση εκ προ μελέτης
Ποιος σκότωσε το ναυαγό
Στ ´αλήθεια ποιος το ξέρει
Ίσως και να κουράστηκε
Να τρέχει σα δραπέτης
Κι αφέθηκε στο αγκάλιασμα
Και στο υγρό το χέρι