Όταν πέφτεις στην καψούρα,
τα μυαλά γυρίζουν σβούρα.
Πέφτει ομίχλη και θολούρα
και τρελαίνεσαι.
Χάνεσαι σαν τον κομήτη
μ’ έναν έρωτα αλήτη.
Ούτε που πατάς στο σπίτι
κι ούτε φαίνεσαι.
Κι όλο μου λες, κι όλο μου λες
"Τι πίνετε;"
Και δε ρωτάς, και δε ρωτάς
"Τι γίνεται;"
Ποιος φταίει; Τι φταίει;
Ποιος ευθύνεται;
Πού πάμε; Πού πάμε;
Και τι γίνεται;
Της πουτάνας γίνεται.
Όταν πέφτεις στην καψούρα,
τ’ άσπρα τα περνάς για σκούρα.
Πέφτεις σε βαθιά σκοτούρα
και ζαλίζεσαι.
Και σε ψάχνουνε οι φίλοι
κι η καψούρα σ’ έχει στείλει.
Με γαρύφαλλο στα χείλη
ξεμυαλίζεσαι.