Kağıda gözyaşları akıttım ne ilk ne son bu hüzün benim gözlerimden eksik olmaz fazlaca büyük yerin benim içimde herkes gibi benim için de yalan çünkü aşk değişmez eylül ya da ekimde yanımda sen ol yeter ve her geçen gün öncekinden daha beter bi hal alırken yalnız olmak neden İstanbul'a sor bunu,çünkü yalnız o neden ve bildiğin tüm kadınları sil içinde yer eden dün akşam yaktım sana ait olan eşyaları doğrusu bu, dedim ya doğrusu bu insanların yanlışı mı doğrusu mu, gözyaşımı korkusu mu şimdi asıl özlediğin gözleri mi kokusu mu? söylemek zor, çünkü her adem bi göçebe her biri bi kalbe sahip ordan oraya göç eden üzgünüm.. nekadar saklasa da biliyorum ki İstanbul'du sevdiğim tüm kadınları piç eden Kırılgan düşlerimde ben tutuyorum her gün kendime yas kördüğüm herşey siyah beyaz Artık on sekiz yılımı verdiğim şu şehir bana kin kusar ve ben istesem de susamam dursana der gözlerin ben İstanbul'dan kopamam bu şehirden gidersem son sözümdür hoşçakal sen de hoşçakal gözyaşımla ıslanan bir son mektup olsun bu okudukça ağlatan fazla sürmez kaybedicem korkusuyla seni bırakıp giderken şu valizi toplamam toplasan bir kaç parça kokun ve de özlemin senden başka hiç kimse gitme dahi demedi ne annem ne babam ne de bir başkasının ayrılığı bu denli beni asla üzmedi (üzmedi) şimdi özlenmekte gözlerin yaşadığım yıllar boyunca hayatımı mahfettin rahat mısın İstanbul soruyorum nedenini senin sayende bugün sevdiğim kadın değişti Kırılgan düşlerimde ben tutuyorum her gün kendime yas kördüğüm herşey siyah beyaz