Σε μια νύχτα μού ’χεις κάνει
άσπρα τα μαλλιά, μαύρη την καρδιά.
Σε μια νύχτα μού ’χεις κάνει το φτωχό κορμί
σαν το δέντρο που το κάψαν χίλιοι κεραυνοί.
Γιατί με πρόδωσες, γιατί;
Να ’ταν η θάλασσα μελάνι
να ’ταν κι ο ουρανός χαρτί,
πάλι δε χώραγε να γράψω
τι τράβηξα τη νύχτα αυτή.
Γιατί με πρόδωσες, γιατί;
Σου είχα δώσει να μου γιάνεις
την πονεμένη μου ψυχή,
μα εσύ απάνω στην πληγή μου
μου άνοιξες κι άλλη πληγή.
Γιατί με πρόδωσες, γιατί;