Το σκοτεινό το βλέμμα σου
για πού να ταξιδεύει
πέλαγος οι στεναγμοί
κι ο έρωτας μισεύει.
Μου φεύγεις τώρα μακριά
μα πώς να σε κρατήσω
σ’ αγάπησα, σου φώναζα
μείνε να σ’ αναστήσω.
Σε πλάνεψαν σειρήνες, ψεύτικες, μαγικές
έρημη η αγκαλιά μου κι όμως εσύ δεν φταις,
πόνος έγινε η χαρά μου κι όμως εσύ δεν φταις.
Βαρέθηκες και μ’ άφησες
μόνη να περιμένω
στα δάκρυα και στη σιωπή
και τ’ όνειρο σβησμένο.
Φεύγουν οι σκέψεις χάνονται
σαν τα πουλιά που ταξιδεύουν
στους έρωτες της παρακμής
τη λύτρωση γυρεύουν.
Σε πλάνεψαν σειρήνες, ψεύτικες, μαγικές
έρημη η αγκαλιά μου κι όμως εσύ δεν φταις,
πόνος έγινε η χαρά μου κι όμως εσύ δεν φταις.