Την πόρτα κλείνεις με ορμή
στη βιαστική σου τη φυγή
και πίσω αφήνεις μια ζωή
κομματιασμένη…
Με ένα γεια σου ξεκινάς
για εκεί που διάλεξες να πας
μα εμένα πάντα θα ζητάς
μετανοιωμένη.
Ρεφρέν
Και σου φωνάζω δυνατά
είν’ η δική σου μαχαιριά
που κάθε βράδυ με πονά
και σε γυρεύω!
Εγώ δε σβήνω μ’ ένα γεια
ότι αγαπώ ειλικρινά,
τον πόνο κάνω ζεμπεκιά
και τον χορεύω!
Απελπισμένος τριγυρνώ
μέσα στο σπίτι τα’ αδειανό
και τ’ αντικείμενα ρωτώ
στις πέντε η ώρα…
Πού τη ζωή σου σπαταλάς
και πού τα χάδια σου σκορπάς,
με ποια φεγγάρια ξενυχτάς,
πού να ‘σαι τώρα;