Είμαστε χαμένοι σε μια γκρίζα πολιτεία της ερήμου
σαν τους ακροβάτες στην αθέατη πλευρά ενός ονείρου
γύρω μας τα πλήθη με χαμόγελα αγγέλων κολασμένων
μπρος και πίσω τείχη και στο πλάι οι προστάτες των παρθένων.
Κι εγώ φοβάμαι το είδωλό μου σ’ αυτή τη πόλη
κι εσύ μονάχη πόσο φοβάσαι όταν νυχτώνει
δε θέλω να είμαι στον μαύρο κύκλο μια άσπρη τελεία
κι εσύ ένα στίγμα σε κάποιο τοίχο με κιμωλία.
Γι’ αυτό δεν πάω στη πλατεία
που πλακώνουν τα θηρία
και τα όνειρα κοστίζουν ακριβά
γι’ αυτό δε πάω στη πλατεία
που πουλάνε ελευθερία
έλα πάρε με να φύγουμε μακριά.
Είμαστε δυο ξένοι μετανάστες προδομένοι σε άλλο σώμα
έχει ξεκολλήσει η πυξίδα του δικού μας του αιώνα
μέσα στο μυαλό μας κάνουν έρωτα οι άλλοι με το ζόρι
τρύπησαν τον ήλιο στο κορμί τους το κορίτσι και το αγόρι.