Κάποια μέρα ξαφνικά
ήρθες κι είπες «Δε με νοιάζουν τα αισθήματα.
θέλω πράγματα υλικά,
όποια κι αν είναι τα τιμήματα».
Τόσα χρόνια ήσουν παιδί.
Σιγουριά κι αγάπη σου `δινα και μου `δινες.
Τώρα φεύγεις επειδή,
ζητάς αγάπες πιο βελούδινες.
Είσαι η ίδια μου η ζωή.
Μην ξοδεύεσαι στην πιάτσα σαν μισθός.
Θα βρεθείς ένα πρωί,
ολομόναχη εκεί που ντρέπεται ο βυθός.
Θες να ζούμε χωριστά.
Ονειρεύεσαι παλάτια και λεφτά.
Είσαι η ίδια μου η ζωή.
Διψασμένη, ερωτευμένη, ένοχη, ακριβή.
Είσαι η ίδια μου η ζωή.
Κι όμως ζούμε χωρισμένοι από τα πράγματα.
Θεέ μου, ας έρθει πια η στιγμή,
να ξαναρχίσουνε τα θαύματα