Είναι μια πόρτα αλλιώτικη
στη πλάτη της ζωής
που ανοίγει μόνο σε μποέμ, απόκληρους
κι'αγρίμια.
Ψαγμένο περιθώριο φευγάτης εποχής
κορμιά μιας γέννας του καημού
ανθρώπινα συντρίμια.
Κι ως κάθε που τ'απόβραδο
θα ρίξει τον μπερντέ
στο στέκι των αμαρτωλών σαν τα πουλιά
κουρνιάζουν
κι οληνυχτίς με σέρτικο, αψέντι και καφέ,
με ιστορίες σοβαρές
γελάνε και σαρκάζουν.
Είπα κι εγώ απο κοντά μια νύχτα
να βρεθώ
και με παρέα την Φαράχ
το στέκι να γνωρίσω
όμως με σβέρκο και κοιλιά στρωμένα
απο καιρό
η πόρτα του με ξέρασε
και επι τόπου πίσω.
Κι αν απο τότε έστιψα τον νου μου
για να βρει,
τι είναι αυτό, που εύκολα το λένε αμαρτία
βρίσκω πως είμαι στάσιμος
ακόμα στην αρχή
και πως θα πάει για πολύ
αυτή η ιστορία.