Χάραζε εκείνο το πρωί
Και εγώ μετρούσα τα γιατί
Γινομουνα κομμάτια
Τέλειωνε μια διαδρομή
Και ένα δάκρυ στη σιωπή
Έτρεχε απ τα μάτια
Έτρεχε απ τα μάτια.
Μια χαρακιά μες την καρδιά
Αιμορραγούσε σιωπηλά
Ο ήλιος έβγαινε δειλά
Μα όλα ήταν σκοτεινά
Πονούσε και χανόμουν
Λες και ονειρευόμουν
Ζητούσα μέσα μου ξανά
Να `ρθεις εδώ στερνή φορά
Και παραλογιζόμουν.
Η σκέψη εκείνη τη βραδιά
Σημάδια άφηνε πολλά
Σκότωνε τα όνειρα μου
Κι ο χωρισμός μας σαν φωτιά
άναβε τώρα πυρκαγιά
Να κάψει τα φτερά μου
Να κάψει τα φτερά μου.