Φταίει που είναι η λύπη μου τόση,
μου φταίει που θυμάται την πτώση.
Φταίει που το μυαλό μου αρμενίζει
μου φταίει που στα ρηχά με γυρίζει
και φταίει ο μικρός ουρανός σου
που κρύβει τον μεγάλο γκρεμό σου.
Φταίει που είναι η ζωή μια αρένα,
στην πάλι εμείς δεν είμασταν ένα.