Καλέ τι μάτια είν’ αυτά,
τι χείλη κοραλλένια.
Όποιος τα βλέπει χάνεται,
τρελαίνετ’ απ’ την έννοια.
Και τώρα βασανίζομαι
πως να τα αποκτήσω.
Χωρίς αυτά αδύνατον
στον κόσμο για να ζήσω.
Κι αποφασίζω να της πω
ότι πονεί η καρδιά μου,
μόν’ από τα χειλάκια της
θα βρω τη γιατρειά μου.
Τότε θα πάψουν οι καημοί
και η μεγάλη έννοια,
όταν κολλάν τα χείλη μου
σε χείλη κοραλλένια.
-Γεια σου Γρηγοράκη Ασίκη
-Γεια σου Λάμπρο με τη λύρα σου!