Μάνα μου μη με καταδικάσεις,
μην καταραστείς πριν με δικάσεις,
κι αν κυλίστηκα στο κρίμα
κι έγινα του κόσμου θύμα,
με παρέσυρε του ρεύμα της ζωής.
Της ζωής με θάμπωσε το ψέμα,
ρίχτηκα ασυλλόγιστα στο ρέμα,
κι αν έπεσα στην αμαρτία,
μα δεν είμαι εγώ αιτία,
εφαντάστηκα πως θα `μαι ευτυχής.
Η ζωή μας είναι όλο παγίδες,
ίσως στον καιρό σου να τις είδες,
μανούλα μου μην επιμένεις
κι άδικα μη με πικραίνεις,
έλα πες μου τώρα πως με συγχωρείς!