Νύχτα εφτασφράγιστη
Νύχτα κλειδωμένη
Δεν μ’ ακούει πια κανείς, όσο κι αν χτυπώ
Τα κλειδιά μου σπάσανε, χίλιοι δυο ανέμοι
Δώσ’ μου το μαχαίρι σου να ξανακοπώ.
Νιώσε με αν μπορείς
Σβήσε με αν θέλεις
Πάνω στο γκρεμό, μη με λυπηθείς
Η ψυχή μου ράγισε, σαν φανός θυέλλης
Κι έπεσε απ'τα χέρια μου μέσα στην βροχή.
Νύχτα της απόγνωσης
Νύχτα της ανάγκης
Κλείδωσαν τα λόγια μου, κόμπος στο λαιμό
Είναι σώμα και καρδιά, μιας χαμένης μάχης
Μιας παλιάς συνήθειας να με πολεμώ.