Αν είχα δυο ανάσες
αν είχα δυο καρδιές
αν είχα δυο κουράγια
αν είχα δύο ζωές
Θα έφτιαχνα ένα καράβι
να πάει κόντρα στον καιρό
να κατεβώ κι εγώ στον Άδη
μανούλα μου, μανούλα να σε δω
Κι αν έβγαινε ο χάρος
μπροστά στό πέλαγο
τ’άρμενο να βουλιάξει
να μη σε ξαναδώ
θα σήκωνα το χέρι μάνα
και θα ’βγαζα τα μάτια απ’το θεριό
θα του’κοβα τα δυο του πόδια
μα και το μαύρο του λαιμό
Κι αν πάλι από πίσω
ερχόταν ύπουλα
φωνή πριν ξεψυχήσω
κι εγώ θα χτύπαγα
Έλα βρε χάρε αν είσαι άντρας
και παλληκάρι,
στάσου αντίκρυ μου
στο μαρμαρένιο αλώνι έλα
σε καρτερώ στο μεσονύχτι μου