Κιθάρα στο νερό και μη
Τρύπια φωνή του ποιητή
Μη μου φωνάζει τα νερά
Τρύπια φωνή σαν κλειδαριά
Στρατιώτες αίμα κουρνιαχτός
Κι άλλη δεν είναι κιβωτός
Μη μου φωνάζει τα νερά
Ρα τερά ρία κεριά
Μη μου φωνάζει τα νερά
Ρα τερά πήρα τα τρα
Κρατάω κλειδί και κλειδαριά
Κρατάς ροδιά και λυγαριά
Κι έχω για σένα ένα Θεό
Ένα Θεό κι ένα τροχό
Ανάθεμα σ’ αυτούς τους σάπιους τους καιρούς
Εζήσαμε με τους νεκρούς, ανάθεμα
Ποιος να μιλήσει τι να πεις
Μη θα χαθούμε θα χαθείς, ανάθεμα
Κάπου θα το ’χα δει γραμμένο
Σε μυστικές καταπακτές
Κουτί από κονσέρβα πεταμένο
Στις παιδικές μου γειτονιές
Κάπου θα το ’χα δει γραμμένο
Σε πανηγύρια και χαρές
Σάλπιγγες παίζουν στο μυαλό μου
Σε παρελάσεις και γιορτές
Κιθάρα που κρατάς το φως μου
Το σώμα σου μεγάλο και γυμνό
Στους τοίχους του μεγάλου μέλλοντός μου
Καρφώνω λόγια σ’ άδειο ουρανό