Τη στιγμή που ανοίγω την πόρτα
η ψυχή ανεβαίνει στα δόντια.
Το κρεβάτι, στρωμένο από άγνωστα χέρια,
μου θυμίζει πως είμαι ένας ξένος κι εγώ.
Αδειανός και μέθυσσος, γέρνω
σε λευκά, τριμμένα σεντόνια.
Με δαγκώνει ο ύπνος, σαν βαμπίρ, στον αυχένα,
πριν προλάβω να βάλω στον καθρέφτη φωτιά.
Μακριά, στου ανέμου τις όχθες,
η χροιά του ήχου που φτάνει
απ’ τον δρόμο, όπου αδειάζουν τα σκουπίδια,
ταιριάζει με τον ήχο της σφαίρας, που περνάει ξυστά.
Ξαφνικά, ανοίγω τα μάτια,
για να βρω χαρτί και μολύβι.
Συμπαγής, επιστρέφω στον κρυστάλλινο κόσμο,
με το σάλιο, στην άκρη των χειλιών, να γλιστρά.