Ορφανός καλλιτέχνης
ένα παιδί που βυζαίνει
το μαλώνουν και κλαίει
τρυφερότητα ξένη
που τρυπώνει το βράδυ
τρεμουλιάρικος κλέφτης
του φιλάει το χέρι
είχες πει πως δε βγαίνει
μια εποχή που ασθμαίνει
είχες πει δεν τελειώνει
η απώλεια επιμένει
σαν θεός όταν πια
σταματήσεις να νιώθεις
το λοιπόν τι θα κάνεις
σε ποιους φόβους θα δώσεις
το νερό της ψυχής σου
το νερό της ψυχής σου
έξω μια χούφτα λόγια
μέσα σιωπή νοσηρή
την ευχή που κλειδώνεις
κάνε την προσευχή
και στασίδι σου κάμε
ένα λουλούδι ένα πουλί
έχω ένα γιο τον θυμάσαι
έναν αληθινό γιο
τα παιδιά δε γελάνε
τα παιδιά δε γελάνε
αν τους σφίξης το χέρι
από κάτω είναι τ' άστρα
κι από πάνω εμείς.