Τι είναι αυτό που σου ‘χει φέρει
μες τα μάτια τη βροχή
και με παγωμένο χέρι
μου αγγίζεις το κορμί.
Ποιος σου έβαλε στα χείλη
τις κουβέντες τις πικρές
κι έγινε η νυχτιά οδύνη
στάχτη γίναν οι φωτιές.
Είναι κρίμα να μη βλέπεις
να ‘ν τα μάτια σου κλειστά
να σ’ αγγίζω και να νοιώθω
παγωνιά.
Αγκαλιές και χάδια ξένα
στη ζωή πολλά θα βρεις,
μα θα ‘ρθεις ξανά σε μένα
όταν πάλι πικραθείς.
Ποιος σου έβαλε στα χείλη
τις κουβέντες τις πικρές
κι έγινε η νυχτιά οδύνη
στάχτη γίναν οι φωτιές.
Είναι κρίμα να μη βλέπεις
να ‘ν τα μάτια σου κλειστά
να σ’ αγγίζω και να νοιώθω
παγωνιά.