Ένα, απ’ της Σμύρνης τα καλά, τραγούδι σεργιανάω
κρατάω στο χέρι μπαγλαμά και στην καρδιά το χτες,
ν’ ανοίξει δρόμο η φωνή, να φύγει προς τα πάνω
για ν’ ανταμώσει την ψυχή που θέλει ο αμανές.
Κρύβει καημό, κρύβει νταλκά κι είναι για μερακλήδες
τον πόνο κάνει να πονά και βγάζει κατιφέ,
θέλει παιξίματα γλυκά, ταξίμια που δεν είδες,
δάχτυλα θέλει, λάρυγγα, δερβίσικες στροφές.
Βλέπω να `ρχονται αχνά με τόσα και ορχήστρες
πάνω σε ψαροκάικα με σημαιούλες μπλε,
σαν γλυκοκέλαηδα πουλιά, φωνές μου ξεμυαλίστρες,
απ’ του κεριού το σύριγμα στου κόσμου τις αυλές.