Εδώ που έχω καταφύγει
σωριάζονται μια-μια οι εποχές
βαριές σαν πέτρες.
Ορθός στη μέση τής ζωής
τίποτα δε ζυγιάζω.
Ξέρξης κι Αθήνα δεν υπάρχουν πια.
Προδότης είμαι για τη Σπάρτη για τους είλωτες είμαι σπαρτιάτης.
Με το σπαθί χαράζω
στα στεγνωμένα χείλη
το χαμόγελό μου.