Κοίταξέ με μες στα μάτια
της καρδιάς μου τα κομμάτια
ένα ένα μοναχή σου
να μετρήσεις, να μετρήσεις.
Είν’ ερείπια δικά σου
κι αν αντέχει η καρδιά σου
μοναχό μου να μ’ αφήσεις
να μ’ αφήσεις, να μ’ αφήσεις.
Είναι κρίμα τόσα όνειρα να χάνονται
είναι κρίμα να ξεχνιέται η θυσία,
είναι κρίμα οι καρδιές να μην αισθάνονται
ποια αγάπη έχει πράγματι αξία.
Το παράπονο θα κρύψω
και στη μοίρα μου θα σκύψω
που με βλέπεις τώρα πια
σαν έναν ξένο, σαν έναν ξένο.
Μα τα χείλη τα δικά μου
το μαράζι της καρδιάς μου
δε θα πούνε κι ας πεθαίνω
κι ας πεθαίνω, κι ας πεθαίνω.