Oturdum aynı pencerenin o güneşi görebilen kenarına
Ve daldım on iki yaşımın kafası bulanık al semasına
Biterdim iki yıl daha geçirebilirdin enjektörünün yanında
Yiterdim o zaman senin gibi ve yine senin kollarında
Altı senedir aynı acının tadı dudaklarımda kaldı
Vicdan mıdır nedir, o densiz sekiz ay usumu benden aldı
Tutabilirdim ellerinden sen düşerken, bencil olmasaydım
Ölürdüm o zaman senle ben de, bu kafa şimdi olsaydı
Yürek mi yoktu bende? Ne denir, vardı da çok çok ağırdı.
Melankolik kaç şarkım varsa hepsi sana yazıldı
Umursamazdı lekeli benliğim o ilacı aldığında
Ve benlik bedeni terk ederdi, nefesi tıkandığında
Her yanda borular ilaç kokusu ve sararmış teninle sen
Saçların dağılmış, ölümün sakin nefesi ensende beklerken
Hayatın ellerimde, yüzüne dokunan küçücük parmaklarımda
Anladım gittiğini,
O makine bağırdığında.
Ben de ölene dek acep bu sancılar dinecek mi?
Hiç ismi olmayan rüyam bir gün geri gelecek mi?
Öldü on dokuz yaşında dünya affedecek mi?
Kimse beni senin gibi, ölene dek sevecek mi?
"Şimdi bekle" dediler, "Esin, getirecekler geçmişini"
Unutmak adına kendini yediğin,karalı sicil defterini
Unutmak adına kan ve kusmuk kokulu çocukluğunu
Unutmak adına şizofren rüyanın yokluğunu
Ne gazetelerde manşet oldu, ne televizyonlarda duyuldu
Magazin programlarınızdan daha önemsiz bulundu
Kim anıcak adını annesi ve benim vicdanımda başka
Bana kalan tüm hayalleri tutuktu obsesif bir aşka
Dökülecek ve yaşama dönecek, bilirim
Sonunu görecek, inada binecek
Yaşama tutkularına tutunabilecek
Hediyeler bile getirecek
Gelecek bilirim düşecek yollara
Ayakları yeniden değecek toprağa
Dudakları yeniden değecek bardağa
Kulakları yeniden duyacak,
Anlamadan..