Γιάννης Πουλόπουλος - Δεύτερο τραγούδι του Παναρέτου Тексты

Σαν πύργος στέκω δυνατός και τρέμω σαν καλάμι
δειλιώ κι αποκοτώ μεμιάς γελώ και κλαίω αντάμη
το φως σκοτάδι μου γεννά, το πλούτος με φτωχαίνει
πίκρα μου προξενά η χαρά, το δρόσος με μαραίνει
σ΄ώργιο περβόλι βρίσκομαι κιεις φυλακή κρατούμαι
μές σε λιμνιώνα άραξα κι άγριο καιρό φοβούμαι
περίσσια νιότη κι ομορφιά, σπλάχνος και καλωσύνη
μου καμασίνε τη καρδιά στο πόθο να συγκλίνει
μήδ΄ο χειμώνας νέφαλα τόσα μπορά σηκώσει
με ταραχή κι ανεμική τον ήλιο να θαμπώσει
όσοι ’ ς το νου μου λογισμοί γεννιούνται και ποθιούσι
σ’ ελπίδα ομάδι κι ΄ς πολύ φόβο να με κρατούσι
βασανισμένη μου καρδιά , νου μου διασκορπισμένε
τυραγνισμένε λογισμέ και κατακουρασμένε
ποιά μέλλετε να πιάσωμε στράτα ορμηνέψατέ μου
κι εις το μικρότερο γκρεμνό να πέσω δείξετέ μου