Ψεύτικο το χαμόγελο
στα χείλη εβγήκε πάλι,
Χριστέ τον πόνο που βαστώ
μην τον νιώσουν άλλοι.
Γελούν τα χείλη μα η καρδιά
πάντα ναι μαζωμένη,
τση μοίρας το επόμενο
χτύπημα περιμένει.
Δεν ειν τα μάθια ποταμός
γι βρύση για να τρέχει,
το κάθε δάκρυ απού θωρείς
το νόημα του έχει.
Δε συμμετέχω σε χαρές
η μοίρα δεν μαφήνει,
βαστά νερό και γώ διψώ
και σα με δεί το χύνει.
Έσβησε τ άστρο που έφεγγε
κάποτε και για μένα,
σε ωκεανούς και εβούλιαξε
και σε λιμάνια ξένα.