τι κι αν κλειδώσω διπλά το έξω μπαλκόνι
Την ώρα που κοιμάσαι γλυκά
την πόρτα σου χτυπούν δυνατά
σε σέρνουν στο δρόμο τα χέρια δεμένα
τα ίχνη οδηγούσαν σε σένα.
Στην είχανε στημένη από χρόνια
χαφιέδες απ’ τα γύρω μπαλκόνια
τα κάθε σου βήμα παρακολουθούν
ακούραστα δυο μάτια αγρυπνούν.
Ριγμένος στου κελιού σου την άκρη
η ασφάλεια σου σκουπίζει το δάκρυ
σα μάνα μητέρα σε καθησυχάζει
μα το πρωί στη γύρα σε βγάζει.
Τα οκτάστηλα στην εφημερίδα
πως πιάστηκες θα λεν στην παγίδα
κι εγκλήματα φόνους θα ομολογείς
που δεν τολμούσες να φανταστείς.
Ώσπου το πίστεψες κι εσύ
και τους ζητάς συγγνώμη!
ξέρω πολλά ακόμη
στοιχεία πειστικά...