Σαν νιώθει η λίμνη μοναξιά την καλαμιά ρωτάει,
τι συζητάνε τα πουλιά μες στων ερώτων τη φωλιά
να μάθει λαχταράει.
Τον κέδρο πνίγει ο καημός όταν βοριάς φυσάει,
ο πελαγίσιος ο θυμός και των κυμάτων ο λυγμός
στα βράχια πως ξεσπάει.
Αγάπη κάνε με πουλί στων αστεριών τη σκόνη,
και πες του ανθρώπου τη φυλή σαν η καρδιά θυμώνει
πουλιά να μη σκοτώνει.
Στου χρόνου μέσα τη ροή αυτοί που ζούνε μόνοι,
ψάχνουν γιατί μες στη ζωή τ’ αστέρι φεύγει το πρωί
παρέα με τ’ αηδόνι.
Этот текст прочитали 296 раз.