Γραφειοκράτες ποιητές με τυραννάνε
ψηλά μικρόφωνα μπροστά μου ανοιχτά
Γραφειοκράτες νταβατζήδες με κρατάνε
και μου σκαλίζουνε το χθες και το μετά
Κλείνω τα μάτια και τα τύμπανα βαράνε
τώρα θα παίξουν στο δικό μου το ρυθμό
Είναι οι διαβόλοι μου που μέσα μου ξυπνάνε
και που με σπρώχνουν να σου πω πως είμαι εδώ
Σαν το σοφό που γερνάει και σου λέει τι να κάνεις
μα για σένα ένα τσίμπημα στ’ αφτί
Πάνω μου πέφτουν προβολείς και με γραπώνουν
εγώ δεν βλέπω μα με βλέπεις καθαρά
πόσο φοβάμαι τις ντροπές που με ζυγώνουν
δικιά μου αλήθεια από ξένα μυστικά
Δεν ξέρω αλήθεια τι θα πει ούτε και ψέμα
αναρωτιέμαι αν χωρίζονται τα δυο
Σαν μια του δρόμου με τα όνειρα παρθένας
δίνω απάντηση όπως τη θέλω εγώ