Η Σοφία η δικιά μου δε συμμαζεύεται
μία τσούλα είναι του δρόμου που τρελαίνεται
απ’ τη μία παίρνει εμένα και συνεπαίρνεται
απ’ την άλλη σπρώχνει εμένα κι από άλλον σπρώχνεται
Η Σοφία η δικιά μου ζει με αποβράσματα
πόσο θέλει να ξεφύγει και την πιάνουν κλάματα
δεν εσπούδασε αρτίστα μα τα ψέματα
ξεχειλίζουνε οι τσέπες της με κέρματα
You get in lo ve
everybody loves you
Η Σοφία η δικιά μου σαν γκαρσόνα φέρνεται
που σερβίρει τους πελάτες δίχως να τους δένεται
και στον ένανε να λέει πως τον άλλον σκέφτεται
κι όταν όλους τους τυλίξει φεύγει κι έρχεται
Η Σοφία η δικιά μου πιάνει τα μηνύματα
κι απ’ το Amsterdam μου στέλνει κρύα χαιρετίσματα
πως παντρεύεται μου λέει κάποιον που αγάπησε
κι ό,τι είχαμε οι δυο μας μια για πάντα τσάκισε
Η Σοφία η δικιά μου φέγγει ξημερώματα
πάλι τσίμπησε νωρίς μπαγιάτικα δολώματα
κι όταν όλοι την χλευάζουν τότε μ’ ονειρεύεται
σαν διαρρήκτης που ένα μπάτσο ερωτεύεται