Θεσσαλονίκη μου είναι η Ράια,
είναι η κόκκινη εκκλησιά,
είν’ η παλιά η παραλία
κι οι μυρωδιές του Τερκενλή,
μα πάνω απ’ όλα είναι η Ράια
κι ένα βαθύ, παλιό φιλί.
Τα μάτια σου τ’ απορημένα,
τα βήματα τα βιαστικά,
τα κόκκινα, πυκνά μαλλιά σου,
τα λόγια σου τα μαγικά,
μέχρι τη θάλασσα απλωμένα,
τα παιδικά σου μυστικά.
Όταν ξανάρθεις στην Αθήνα,
θα είμαι πάλι στο σταθμό,
σ’ ενός χελιδονιού την κόγχη
χωρίς οδός και αριθμό,
το ξέρω πως θα φτερουγίσεις
πριν από τον κατακλυσμό.
Τα μάτια σου τ’ απορημένα,
τα βήματα τα βιαστικά,
τα κόκκινα, πυκνά μαλλιά σου,
τα λόγια σου τα μαγικά,
μέχρι τη θάλασσα απλωμένα,
τα παιδικά σου μυστικά.