Όπως τη στάχτη του τσιγάρου με πετάς
δεν σε νοιάζει την καρδιά μου που πονάς.
Μεθυσμένη απ’ τη νίκη σου αυτή
το δικό μου πόνο έκανες γιορτή.
Και γελάς και γελάς, που πονάω εσύ γελάς
και γελάς και γελάς εγώ κλαίω εσύ γελάς.
Και γελάς και γελάς, που πονάω εσύ γελάς.
τώρα θα ‘πρεπε να ντρέπεσαι που ‘γινες φονιάς.
Πάνω στις στάχτες της αγάπης μου πατάς
βλέπεις να καίγομαι κι εσύ με παρατάς.
Μεθυσμένη και χωρίς καμιά ντροπή
το δικό μου δράμα έκανες γιορτή.
Και γελάς και γελάς, που πονάω εσύ γελάς
και γελάς και γελάς εγώ κλαίω εσύ γελάς.
Και γελάς και γελάς, που πονάω εσύ γελάς.
τώρα θα ‘πρεπε να ντρέπεσαι που ‘γινες φονιάς.