Διανύοντας τα διαστήματα των ωκεανών
παρατηρώ τις φλογισμένες οροσειρές των βυθών
που μοιάζουν στήθια ολόγιομης καπάτσας
γυναίκας πού χει ανάσκελα ξαπλώσει στο νερό
κι έχει το πράσινο απ τα φύκια παντρευτεί
και τα μαλλιά της , όνειρο, στα δίχτυα ναυτικών.
Χαμένος στο ποτάμι των καιρών
απ του ανέμου την ορμή και του νερού τη δύναμη
στον άλλο μου εαυτό , το μάθημα της μοίρας μου διδάσκω.
Και η ζωή στο πλευρό των δυνατών
στέκει ανέμελα στου ποταμού την εκβολή
κοντά στου ορίζοντα την πιο λεπτή γραμμή
εκεί όπου όλα στη θάλασσα έχουν χαθεί
στο μακρινό , Πόρτο Ταμπάσκο.