Πέρνα μια νύχτα από δω να περπατήσεις,
εδώ που γίνεται ο έρωτας βρισιά
κι ύστερα έλα να μου βγάλεις τη μαγκιά,
μια νύχτα ακόμα ν’ αντέξεις, να κρατήσεις.
Δεν είναι θέατρο εδώ του παραλόγου,
είν’ η ζωή μας κρεμασμένη σε κλωστή,
του κάτω κόσμου η μεγάλη αρπαχτή
στο περιθώριο του σφαγίου και του τζόγου.
Στο πεζοδρόμιο μυρίζει η φορμόλη,
τ’ αποθημένα τα δικά σου συντηρεί,
για τη νεκρή του πάνω κόσμου ηθική
φτιάχνει θεμέλια γερά κάτω απ’ την πόλη.
Άγνωστα πρόσωπα κι η μπόχα απ’ το μεθύσι
σκηνές, καυγάδες που σου σπάν’ το ηθικό,
νόμοι της ζούγκλας σε γκροτέσκο σκηνικό
σ’ αυτό το γκέτο αν θα μπεις, δε θα σ’ αφήσει.
Δεν είναι θέατρο εδώ του παραλόγου,
είν’ η ζωή μας κρεμασμένη σε κλωστή,
του κάτω κόσμου η μεγάλη αρπαχτή
στο περιθώριο του σφαγίου και του τζόγου.
Στο πεζοδρόμιο μυρίζει η φορμόλη.....
Όλοι, κι εγώ από τη νύχτα αλωμένη
δεν έχω πια καμία άλλη επιλογή
κι αν νιώθω μέσα να με πνίγει η οργή
είναι που λες πως φταίω εγώ για ό,τι συμβαίνει.
Κι αν είχες κότσια ν’ αντικρίσεις την αλήθεια,
εσύ κι οι άλλοι που δεν έχετε Χριστό,
ίσως μου λέγατε και ένα ευχαριστώ,
μα να σταυρώνετε σας έγινε συνήθεια.